Powracając myślami do okresu studiów, przypominam sobie, jak wielce promowana była metoda wychowawcza Marii Montessori. Innym prekursorom nurtu Nowego Wychowania nie poświęcano już tak wiele uwagi, ale mnie zainteresowała wówczas Helen Parkhurst. Czy to przez zbieżność imion, czy poprzez zbliżoną wizję edukacji, gdzieś wewnątrz mnie ziarno „Daltona” zostało zasiane. Musiało minąć jednak kilkanaście lat, aby mogło zakiełkować. Plan daltoński w moim życiu zawodowym pojawił się dość niespodziewanie. Kilka miesięcy przed rozpoczęciem roku szkolnego dostałam propozycję objęcia klasy pierwszej- warunek był jeden, ma to być klasa z innowacją pedagogiczną. Montessorii, plan daltoński, dary Froebla – mogłam wybierać. Zaczęłam poszukiwania. Im bardziej wgłębiałam się w plan daltoński tym mocniej czułam, że to coś dla mnie. Początki nie należały do najłatwiejszych. Plan daltoński doczekał się już opisu w wielu ciekawych publikacjach, ale ich odnalezienie nie należy do najłatwiejszych. Jeśli ktoś dopiero „raczkuje” w zakresie tej koncepcji z pewnością będzie zmuszony do wnikliwego poszukiwania literatury. Jak to bywa w życiu codziennym, nieocenioną pomocą stał się Internet. Blogi, podcasty, wywiady z praktykami, grupy na portalach społecznościowych – były dla mnie miejscem, gdzie szukałam inspiracji, pomysłów. Wzięłam również udział w szkoleniach podstawowych dotyczących planu daltońskiego – łącznie w trzech- czuje się już ich weteranką. Każde z…

Na naszej platformie jesteśmy już z Wami prawie 10 lat. Dokładnie 9 czerwca 2010 roku zarejestrowaliśmy domenę plandaltonski.pl, która do dnia dzisiejszego należy do prowadzonego przeze mnie Wydawnictwa SOR-MAN. Jak do tego doszło? Wiosną 2010 roku na terenie Szkoły Podstawowej ABIS, w której Ania (Anna Sowińska 🙂 ) była wówczas dyrektorką, odbyła się konferencja z głównymi prelegentami, którymi byli Roel Rohner i Hans Wenke. Edukatorzy z Holandii przyjechali do Polski zarażać planem daltońskim, a jednym z ich celów było wydanie w Polsce książki, którą właśnie redagowali. Mieli za sobą już 3 publikacje na ten temat wydane w Holandii i Niemczech i wiedzieli, że w ten sposób łatwiej będzie nauczycielom zapoznawać się z pedagogiką planu daltońskiego. Próbowali zainteresować tym tematem duże wydawnictwa z Polski, jednak była to na tyle niszowa wówczas koncepcja edukacyjna, że nie spotkała się z oczekiwanym zainteresowaniem wydawców. Miałem okazję uczestniczyć w wykładach Roela i Hansa, dużo rozmawialiśmy o Helen Parkhurst i jej pomyśle, który w wielu krajach nadal budził duże zainteresowanie. Mnie urzekło skupienie się na kompetencjach, czyli na tych obszarach, które w niewielkim stopniu rozwijała ówczesna szkoła, skupiona na przekazywaniu in sprawdzaniu wiedzy. Poczułem, że warto poświęcić temu zagadnieniu więcej czasu. Dodatkowo, okazało się , że…

Mówiąc o planie daltońskim, zawsze mówi się o podstawowych filarach jakie stoją za tą koncepcją. Oczywiście, że nie tylko samodzielność odpowiedzialność i współpraca, będzie się kojarzyła edukatorom dla których koncepcja Helen Parkhurst stała się osią ich pracy z dziećmi. Z czasem, kiedy wdrażając kolejne elementy w proces edukacyjny, obserwujemy jakie zmiany następują w podejściu dzieci do własnego rozwoju, jak wzrasta ich zaangażowanie w naukę, jak wzrastają kompetencje dotyczące współpracy i relacji między dziećmi. Filmy, które jakiś czas temu pojawiły się na FB zachęciły innych nauczycieli do tworzenia własnych akronimów. W tym artykule zebraliśmy wszystkie 6 wartości, jakie dla mnie osobiście są istotne dla całego naszego społeczeństwa, a które z powodzeniem udaje się rozwijać dzięki zastosowaniu koncepcji planu daltońskiego – oczywiście istnieją też inne sposoby 🙂 Pod każdym wyrazem kryje się link do filmu, zapraszam do oglądania i zostawiania komentarzy, a jak Wam się spodoba nasz kanał to zasubskrybujcie, aby informacje o kolejnych filmach łatwo do Was docierały: DiagnozaAutonomiaLaboratoriumTolerancjaOtwartośćNaturalność

Jestem nauczycielem wychowania przedszkolnego z 28 letnim stażem. Pracuję w jednym z łódzkich przedszkoli. Uwielbiam działać z dziećmi w grupach mieszanych wiekowo choć nie zawsze mam taką możliwość. Moją ulubioną metodą pracy jest metoda projektu choć znam wiele i korzystam z każdej z nich tworząc własna niepowtarzalną. Zawsze ze smutkiem podchodzę do sytuacji, kiedy, tak wiele mówi się o zmianie w szkole, o projektach dla szkół, a zupełnie pomija się okres przedszkolny tak bardzo ważny w życiu każdego z nas. Przychodzimy na ten świat, aby żyć własnym życiem , a do tego potrzebna jest samorealizacja oparta na samodzielności, odpowiedzialności, współpracy, doświadczaniu. Jeśli dziecko jest pozbawione możliwości działania, nigdy nie pozna siebie,  swoich zdolności , swoich uczuć. Nigdy nie stanie się tym, kim mogłoby się stać. A wszystkie te procesy zaczynają się właśnie w wieku przedszkolnym, kiedy mózg dziecka rozwija się najbardziej. Wiele pracy jeszcze przed nami ( nauczycielami), aby ten proces mógł rozkwitnąć. Jest wielu nauczycieli, którzy zasiali już ziarenko zmiany, a ja cały czas spoglądam z nadzieją robiąc swoje, że będą z tego niezłe plony. Mając młodych nauczycieli na stażu, wolontariuszy z programu Erasmus +, działając w e- Twinningu , prowadząc lekcje on – line z dzieciakami z Kenii…

  Jak założyłam pierwszą daltońską szkołę podstawową w Polsce – Anna Sowińska[1] „To, co wygląda na koniec, może być początkiem nowego”   Ta piękna sentencja mogłaby być w zasadzie moim mottem życiowym – zresztą nie tylko moim. Na swojej ścieżce zawodowej miałam sporo sytuacji, które na pierwszy rzut oka wydawały się końcem działań, a okazywały się bodźcem do nowych, jeszcze bardziej kreatywnych pomysłów. Kiedy na początku lat dziewięćdziesiątych żegnałam się ze społeczną placówką podstawową, w której prowadziłam klasę zerową nie wiedziałam, że właśnie w publicznej szkole podstawowej przyjdzie mi uczestniczyć w jednym z najbardziej kreatywnych zespołów w jakim przyszło mi na przestrzeni mojej kariery zawodowej pracować. Ja, wtedy „młody” nauczyciel, trafiłam pod skrzydła niezwykle doświadczonych i umiejących się dzielić swoją wiedzą pedagogów: Wiesławy Śliwerskiej, Bożeny Postolskiej i Elżbiety Skórki. To one nakreślały mi kierunki pracy i pomagały przejść przez zagmatwane ścieżki życia szkoły. Współpraca z moją koleżanką z roku Agnieszką Kaźmierczak była natomiast inspiracją do powstania pierwszego w Polsce alternatywnego, kartkowego elementarza Podróże z Kacprem[2] – jakie to szczęście, że już wówczas miałyśmy możliwość tworzenia własnych materiałów – a powstawały one głównie na bazie naszych fantazji i doświadczeń. Obecna baza internetowa była dla nas nieosiągalna – zresztą mój pierwszy komputer –…