Ostatni LIVE na grupie „Od nauczania do uczenia się” dotyczący planu daltońskiego w domu, spotkał się z bardzo dużym zainteresowaniem, szeroką dyskusją i niespotykana ilością komentarzy. Pokłosiem tej wymiany pomysłów, refleksji i doświadczeń, jest dzisiejszy wpis. Autorem tekstu jest mama Zosi, która może być wzorem dla tych rodziców, którym zależy na nauce samodzielności już od najmłodszych lat. To co mnie osobiście ogromnie cieszy to to, że plan daltoński inspiruje nie tylko nauczycieli ale i i rodziców. I to wcale nie chodzi o to, że Helen Parkhurst, chciała uczyć samodzielności małe dzieci w domu, lecz o to, że rozmowa o planie daltońskim z coraz szerszą grupą zainteresowanych daje możliwości dzielenia się różnymi doświadczeniami i pomysłami.[SoR] Z opowiadań mojej mamy wynikało, że jak się gotuje obiad albo sprząta, to wystarczy posadzić dziecko na kocyku, wysypać zabawki i ma się spokój. I tak to sobie wyobrażałam – moją słodką, spokojną Marysieńkę – dopóki mój mąż się nie uparł i nie dał naszej córce na imię Zosia. No i wtedy się zaczęło… Już jako niemowlak głośno i wyraźnie domagała się uwagi, jednak schody pojawiły się, gdy panna Zofia zaczęła przemieszczać się na prywatnych nóżkach, zaglądać i wdrapywać się wszędzie i (o zgrozo!) zaczęła mówić….